منوچهر ارغواني - هفتم آبان سال ١١٩٩ ايرانی برابر با ٥٣٩ پيش از زايش (ميلادی) يا ٢٥٤٧ سال پيش در چنين روزی، كورش بزرگ پس از گشودن دروازه‌ي شهر بابل، اندر آن شهر بزرگ و باشكوه و بسيار كهن شد.
مردم بابل گمان مي‌كردند كه اكنون با چپاول و كشتار و دست درازی به جان و دارايی و زنانشان روبرو خواهند شد و سپس فرمانروايی زورگو و ستم گر بر آنان شهرياری خواهد كرد ولی كورش بزرگ و سربازانش نه تنها چنين نكردند ونكه (بلكه) او فرمان آزادی و برابری داد. فرمانی كه در سال ١٩٧١ زايشی (ميلادی) از سوی سازمان پاترمان هم‌پيمان (سازمان ملل متحد) همچون نخستين بيله‌ی (منشور) آزادی مردم در جهان شناخته شد.
نكته‌های برجسته‌ی بیله‌ی كورش بزرگ:
آزادی همه زندانيان يهودی و آزادی كيش و باور در امپراتوری او.
آزادی همه‌ی برده‌ها، كورش بزرگ هرگز در جنگ‌های خود برده يا دستگير جنگی نمی‌گرفت.
برابری برای همه از هر نژاد و تيره و گُن (جنس) در همه‌ی زمينه‌های چپيره‌ای (اجتماعی) در امپراتوري او.
كورش بزرگ، کشورهای شکست خورده را وادار به فرمان برداري نمی کرد و آنان می توانستند فرمانروای خود را خود برگزینند، كه نام آن ساتراپ (ايالت) بود. ساتراپ‌هاي امپراتوري ايران همان آزادی گزينشی را دارا بودند كه امروزه در ايالات متحده آمريكا می‌بينيم.
هوشمندي کورش بزرگ برآیند آمیختگی دو تيره‌‌ي بزرگ آريايي، پارس و ماد {ماد = آذریان و کُردان} بود. آمیختگی این دو تيره ایران بزرگ را ساخت، کورش بزرگ را پديد آورد و در كارنامه‌ي جهان شگفتی آفرید. این آمیختگی پارس و ماد یا پارس و آذری و كُرد، هرگز جدا شدني نیست و یک پارچگی این بوم را در پناه خود دارد.
و چنين گفت آن ابر مرد كارنامه‌ي (تاريخ) جهان:
فرمان دادم تا كالبدم را بدون تاپوت (تابوت) و موميايي به خاك به سپارند، تا پاره هاي تنم خاك ايران را درست كند.
روانش شاد و روز پاترمی (ملی) ايران بر همگی خجسته باد.
نظر خود را اضافه کنید.
ارسال نظر به عنوان مهمان